Ei roleg veke i Cartagena | Colombia

Cartagena (trass i 'g'-en, er det uttala carta-hena. Kvifor dei insisterer på å skriva det med ein 'g', vil eg nok aldri forstå. Spansk er underleg på den måten), ved den karibiske kysten, er så langt frå Bogotá som du kan få det til på alle måtar. Vêret er drepande varmt, det er fuktig, og havet varmt og avslappande, skjønt med ekstremt sterke bølgjer som riv bikinien av meg (rett nok er bikinien min omlag tre storleikar for stor, men det å ha heile driten riven av deg heile tre gonger var ganske flaut. Eg såg ut som ein idiot.) Dei aller fleste i gamlebyen lever av turismen; hostell og hotell finst overalt, menn prøver å selja billige solbriller og andre duppedittar, og sjølvsagt er det alltid ''promoción, amiga, only for you!'', medan kvinner i tradisjonelle drakter let deg fotografera dei for ein liten sum. 

Likevel er dei lokale vennlege og nysgjerrige. Dei let deg vandra i gatene i fred og ro, med unntak av når dei prøver å selja frukt og grønsaker i ny og ne, eller vil snakka med deg for å sjå kor godt du likar Colombia. På det personlege planet var eg òg veldig glad for å sjå at mannfolka er snillare enn dei var i Cuba. Då eg reiste frå Cuba, tenkte eg: ''Gurimalla, om alle mannfolka i Latin-Amerika er slik som desse, kjem eg aldri til å overleva'', men kolombianske menn har vore ein draum. Med dei meiner eg at dei ikkje har plystra etter meg, som om eg var ein hund, eg har ikkje vorte fridd til, og ingen har forveksla meg med mor si (eg skjønar at mami betyr noko anna i denne konteksten, men eg tykkjer det er rart likevel.) Mennene i Cartagena er verre enn dei i Bogotá, men det er nok fordi varmt vêret aukar testestoron-nivået, og gjer det vanskelegare å tenkja klart (som kan vera grunnen til at dei forvekslar meg med mora si.) Som om du bryr deg. 

Cartagena vart grunnlagd 1. juni 1533 av spanjolen Pedro de Heredine. Den travle kommersielle byen vart raskt ein attraktiv plyndre-stad for piratar og korsarar (minna meg utruleg mykje om Pirates of the Caribbean!) Sir Francis Drake var blant dei som ransaka byen i 1586, og greidde å øydeleggja ein fjerdedel før spanjolane betalte han for å dra seg tilbake til Storbritannia. Gull og sylv frå heile Sør-Amerika vart frakta frå Cartagena på gallionar til Spania, og det var ein av berre to byar (saman med Veracruz, Mexico) som hadde lov å handla i afrikanske slavar. Britiske og amerikanske troppar prøvde også å overta byen utan suksess i krigen med det herlege namnet, War of Jenkin's Ear. (Eit interessant faktum er at Cartagena var den fyrste byen i heile Amerika som fekk brannmenn.) Byen spela òg ei stor rolle i frigjeringskrigen frå Spania, og var den fyrste byen som erklærte seg uavhengig 11 november 1811.

Det er ikkje vanskeleg å sjå at byen var, i si tid, styrtrik. Bygningane er alle fargerike og store, og er omringa av 13 kilometer med bymurar, 21 rampar og sju festningar, samt dusinvis av kyrkjer og basilikaer. Du ser det kanskje ikkje frå desse bileta (arkitekturfotografi er ikkje mitt domene, er eg redd), men det er ein nydeleg by. Nokre av dykk gjenkjenner kanskje byen frå filmen Love in the Time of Cholera, basert på Gabriel García Márquez si bok med same namn, som er mykje betre enn filmen.

 

Når det gjeld maten – og dette skremmer meg også – prøvde eg faktisk ingenting. Trass i den enorme mengda av god mat til sals overalt, åt eg veldig lite. Varm vêr har den effekten på meg – appetitten går rett ut vindauget (kanskje det var difor cubansk mat vekte lite av mi interesse òg), og berre tanken på å vandra rundt i alle gater på leit etter eit sexy syltetøy eller verdskjent brød med den skorpa, får meg til å sovna. Måltida mine bestod difor for det meste av makaroni på hostellet (i mitt forsvar ynskte eg å kjøpa mykje grønsaker, men dei var alle brune, mjuke på feil plassar, og generelt ekle), besøk til Hard Rock Café, og italiensk mat (meir pasta.)

Strengt tatt hadde eg ein empanada con carne til lunsj ein dag, og eg prøvde ceviche, skjønt det teknisk sett er peruviansk, så det tel vel ikkje. Du bør få vita at ceviche – fisk kokt i limejus – er knallgodt. Den eg hadde, var mør, saftig og, for å beskriva det slik eg gjorde til ei venninne, ''squishingly squishy in all its squishiness''. Akkurat passe med limejus, ikkje for mykje mais, fantastisk gode søtpotet-pommes frites. Når eg berre ramsar opp ingrediensane, tenkjer du nok, ''Pah! Det høyrest ikkje så godt ut!'' Du tek feil. Det er enkelt nok å seia kva som er i maten, men eg klarer jo sjølvsagt ikkje fortelja deg nøyaktig gleda ein får av å eta han. Du kjem ikkje alltid like langt med ord. Men bekymre deg ei, det finst mange peruanske restaurantar i Cartagena, så det er nok ceviche for alle. 

Uansett, il bel far niente – eg bruka dei fem dagane eg hadde i Cartagena til å gjera ingenting. Bogotá var travelt gøy (og er framleis min favorittby i Colombia. Cartagena manglar atmosfære, lik alle turistbyar), så då eg kom til Cartagena, trong eg å slappa av. Dessutan – og ja, eg skal vera norsk og diskutera vêret igjen – var det altfor varmt å gå ein heil dag. I staden naut eg 'her og no'-tida, slik som då eg sat på bymuren i to timar og berre såg sola gå ned. Eg tok desse bileta den kvelden.

Ofte, trur eg, når du elskar fotografi, så gløymer du å nyta her og no-augneblikka. For min eiga del i alle fall, så er det slik at kvar gong eg er på ein vakker plass, eller ser noko spennande, tenkjer eg berre, ''Dette må eg ta bilete av!''. Er ikkje kameraet med meg, går tankane i, ''Søren, eg skulle ha tatt kameraet med. Dette er dritkult.'' Men av og til fotograferer eg og tenkjer, ''Eg bør berre nyta dette augneblikket.'' Den kvelden, då eg sat på muren, skreik eg til kameraet ''casse-toi, pov'con'', heiv det ned i sekken og nekta å ta eit einaste bilete på tretti minutt. Eg skal ikkje omsetja utanlandsken, for det er ikkje ein veldig fin ting å seia, ikkje ein gong til eit kamera, men du fattar det nok.